Moja córka Weronika ma 16 lat. I śpiewa piosenkę o swoich rówieśnikach, których życie jakże odległe od naszego! ,,Dziewczyno z granatem w ręce, dziewczyno w zielonej sukience. Warszawa się broni, walka trwa. O wolność, o honor, o kraj!”
Gdyby nie Wasza ofiara, powstańczy zryw, młodzieńczy zapał, nie byłoby dziś nas w tym samym miejscu, w którym jesteśmy. Gdyby nie bohaterstwo zwykłych ludzi, ofiarność prostych żołnierzy, powstańców wszystkich powstań, nie byłoby nas. A dziś moja córka w wolnym kraju, mając 16 lat może o Was śpiewać! I składać Wam hołd. Białoczerwona wstęga naszych wspomnień i wzruszenie, gdy chwyta za gardło jest hołdem dla Was, bezimiennych bohaterów i ofiar wszystkich wojen i walk o naszą wolność. Wasze życie zdmuchnięte jak płomień świecy, jak zerwany za wcześnie polny kwiat, który nie zdążył w pełni rozwinąć barwnych płatków, jak białe kwiaty jabłoni, którym nie było dane pędzić z wiosennym wiatrem, gdy zawołał, bo ścięto przedwcześnie gałąź…. Nie całkiem umarliście! Bo żyjecie w nas: Basiu, Jadwigo, Aniu, Weroniko, Kasiu, Zosiu i Stefanio. Jasiu, Krzysztofie, Kamilu, Macieju, Tadeuszu, Adamie, Karolu, Miłoszu… Wasze kości już są prochem, ale duch zwyciężył nicość i bezsens zła, wojny i strachu. Wasz duch zwycięża, gdy słucham Waszego głosu ukrytego w pieśni dziewczyny takiej jak Wy, sprzed lat.

Non ominis moriar, jak mówił poeta, i prawdą jest to – nie całkiem umarliście. Żyjecie w nas!

Na dzień odzyskania Niepodległości 11 listopada, byśmy poczuli jak smakują słone łzy na dźwięk słowa WOLNOŚĆ.